آمد بهار خرم و آمد رسول یار

مستیم وعاشقیم و خماریم و بی قرار

همه بی قرار رسیدن هفدهم ربیع الاول، فصلی كه در آن با میلاد رسول مكرم اسلام (ص) ، مكارم اخلاق انسانی به كمال رسید، فصل بزرگ رهایی و آزادگی و آغاز جهان با طلوع خورشید عالم تاب محمدی تا به كمال برساند آنچه رسولان پیشین به جهان عرضه كردند.

سلام بر ربیع، سلام بر بهاری كه دل ها را به هم گره می زند و دست ها را به هم پیوند می دهد و مهر را گسترش می دهد وسلام برخورشید ماه ربیع، خورشیدی كه به مكتب نرفت، اما مساله آموز صدمدرس شد و سلام بر ستاره های ماه ربیع، كه انتشار نور الهی را در تاریخ گستراندند.

اینك بهار خجسته فام ربیع الاول، شمیم آزادگی و طنین فرو ریختن همه كاخ های استبداد و ستم را پراكنده می كند و طراوت بهار از آسمان بر گونه های زمین می بارد.

اینك زمین و آسمان مكه ، نور باران می شود و عطر گل محمدی در جهان می پیچید و امید جانان در جان موجودات بجوش می آید و هوا آكنده از عطر بهاران می شود.

شهر مكه شهری ابدی می شود و صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ به سوی كهكشان روانه می شود و مجلسی ترین ستاره زاده می شود.

ای مدنی برقع و مكی نقاب

سایه نشین چند بود آفتاب

كنت نبی چو علم پیش برد

ختم نبوت به محمد سپرد

سپیده دمان جمعه هفدهم ربیع الاول سال عام الفیل یعنی 571 سال پس از میلاد مسیح (مطابق با 28 نیسان نوری) در گوشه ای از حجاز و در نزدیكی ' كعبه' در منطقه ای به نام شعب ابیطالب، نوری به سوی آسمان بلند می شود و محمد صلی الله علیه و اله در حالی كه ذكر 'الله اكبر الحمدالله كثیرا و سبحان الله بكره و اصیلا ' برلب دارد، گام بر جهان خاكی می نهد.

فرزندی خوش رو تر از ماه و تابنده تر از خورشید، چشم بر جهان می گشاید، محمد (ص)‌ در حالی متولد شد كه پنج ماه از وفات پدرش عبدالله می گذشت و دیدار روی پدر برای او حاصل نشد و در دامان پر مهر مادر و زیرنظر عبدالمطلب پرورش یافت.

همزمان با زاد روز این پیامبر آسمانی و صلح گستر، اتفاق ها و معجزه های عجیبی رخ داد، به بركت میلاد پیامبر(ص) در آن سال باران بسیار بارید و نعمت فراوان نصیب مردم حجاز شد، به نحوی كه مردم آن سال را 'سنه الفتح' نامیدند و در سراسر جهان، هیچ تختی از پادشاهان در جای خود نماند، مگر این كه صبح آن شب واژگون شد.

چند روز پس از تولد محمد (ص)، 'حلیمه سعدیه' یكی ازبانوان پاك سرشت مكه وی را برای شیردهی به سوی خانواده خود برد وچهار سال از محمد صلی الله علیه و اله نگهداری و مراقبت كرد و دراین مدت حوادث عجیب و فوق العاده ای مشاهده كرد.

پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله در قرآن چهار مرتبه با نام محمد و یك مرتبه با نام احمد خوانده شده و محمد از این روست كه در زمین ستوده شده و احمد از آن رو كه در آسمان ستوده تر از زمین است.

خدای تعالی در وصف آخرین فرستاده اش فرمود: 'ما ارسلناك الا رحمته للعامین' و نفرستادیم تو را مگر رحمتی برای عالمیان و كتاب خدا با سوره ای بانام محمد صلی الله علیه و اله مزین شد، چرا كه با این چراغ تابان است كه همه مردمان با تمسك به نام مصطفی صلی الله علیه و اله گمراه نخواهند شد.

توحیدی ترین تولد عالم ، چونان ماه شب چهارده تابیدن خویش را آغاز می كند تا پیرهن پاره شب جهالت، برای همیشه در'انسان تاریخ ' و ' تاریخ انسانی' فروكش كند.

آن ماه اعظم بر دل تاریكی شب می تابد و خورشید دانایی بر مشرق دل ها طلوع می كند تا انسان سرشار از مستی ادراك هستی و هست آفرین خویش باشد.

هفدهم ربیع الاول علاوه بر میلاد رسول مكرم اسلام، زادروز ولادت سلاله پاك آن حضرت رییس مكتب فقهی جعفری، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام است كه مذهب تشیع با نام این امام همام پیوندی جاودانه دارد.

امام جعفرصادق (ع) روز جمعه، هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، 17 ربیع الاول سال 83 قمری دیده به جهان گشودند وعالم انسانی را با انوار طیبه خویش تابناك فرمودند ، مدت امامت امام جعفر صادق (ع) 33 سال و 10 ماه بود.

امام جعفر صادق (ع) در دوران با بركت امامت خویش نقش موثری در بسط معارف اهل بیت علیهم السلام داشت به گونه ای كه مذهب شیعه اثنی عشری با نام شیعه جعفری شناخته می شود و در مكتب این امام همام بسیاری از بزرگان اهل سنت شاگردی كرده اند.

امام جعفر صادق علیه السلام در ایام زندگی با بركتش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی معاصر بود.

به گزارش ایرنا، اینك هفدهم ربیع الاول منبع نورانی زیباترین زایش است و مسلمانان ، نیكوپاسداران این روز 'گران طلوع ' می باشند.

محمود رییسی - شهركرد

7359/558